Wszystko zaczęło się tamtej ponurej nocy... Na dalekim południu, od którego oddzielały nas połacie nieznanego nam i niebezpiecznego gęstego lasu. Jaskrawo niebieski słup światła przeszył nocne niebo od gwieździstego sklepienia aż po samą ziemię. Nie wiedzieliśmy wtedy co się dzieje. Martwą ciszę, która zapadła zaraz po pojawieniu się światła, przerwał głośny krzyk. Przeszywający, upiorny, wprawiający nas w trwogę i w drżenie. Brzmiał jak krzyk kobiety, która utraciła swego ukochanego na wojnie i właśnie zobaczyła jego martwe, zimne ciało, a jej serce po prostu pękło. Dawno już zdążyliśmy zapomnieć, jaki to przerażający dźwięk. Panował wszak teraz pokój i dobrobyt od dobrych kilku stuleci, ale byliśmy przekonani, że ów lament zwiastował coś niedobrego.